şair

sonra şair, üşüyen elleriyle kalemini elinden bırakıp
açık balkon kapısına, en çok açık balkon kapısına
kısık bakışlarını yürüdü, bir şey söylemeden baktı
nerede kalmıştı en son, ikili koltuğun ortasında, rahatsızlığın rahatlığında
dudaklarında kurumuş bir susuzluk
şair unuttu, aklında küçük bir kız çocuğunu
kendine yakışan hiçbir şey yoktu üzerinde
terk edebilseydi becerdiği kadınları
arkasına bakmadan, saçmalamadan
silerek, şimdi sırtında kamburundan başka bir yük
söküp atmak istercesine, ahmakça
ve kimliğini kaybetmek için, olur olmaz yerlere koyarcasına
şair tam bir orospu çocuğu...